Zondag was het dan zover... De dag van de eerste inseminatie. Ik moet je
wel niet zeggen dat ik met een klein beetje zenuwen wakker werd. Zowat
om de 5 minuten keek ik op mijn horloge om te zien of het nog geen tijd
was om door te gaan. Deze keer hopelijk geen stress in het verkeer!
Gelukkig lag ons hotel eigenlijk maar op 2 minuten van het UZ Gent.
Eens daar aangekomen was het nog even de weg zoeken, want vermits het
zondag was, moesten we via een andere ingang dan gewoonlijk.
Uiteindelijk kwamen we in de wachtzaal... Vol vrouwen die hoopvol aan
het wachten waren. Ik was stiekem toch wel blij dat ik een vriendin bij
had zodat ik dat wachten niet alleen moest doen. Na een kwartiertje
kwam de dokter in de wachtzaal en riep mijn naam. Het was zover....
Opgewonden
en nerveus volgde ik hem in de behandelkamer. Daar liet hij me eerst
het buisje met het sperma zien, zodat ik kon controleren dat dit
inderdaad mijn naam daarop was. Wat me wel enorm opviel was de
hoeveelheid. Dat leek echt niet zoveel, hopelijk genoeg zwemmertjes om
hun werk te kunnen doen. Ik deelde mijn bezorgdheid met de dokter, die
me verzekerde dat het 'behandeld' was in het labo en daardoor minder
leek, maar niet minder was. Oef! Vervolgens mocht ik plaatsnemen op de
stoel. Het sperma wordt eigenlijk binnengebracht met een gewoon
spuitje, waar een dun plastieken buisje aan vasthangt, ongeveer een 15
cm lang (Ja ja, nu was het écht 15 cm!). De dokter bracht eerst een
eendebek in en vervolgens dat spuitje, dat een beetje kriebelde, maar
geen pijn deed. Hij waarschuwde me dat ik een klein beetje krampjes kon
voelen op het moment dat het vocht in me kwam, en inderdaad ik voelde
kleine samentrekkingen. Raar, want op de normale manier is dat nooit
het geval, dacht ik toch. Het zal misschien zijn omdat het sperma veel
dieper wordt binnengebracht dan anders ooit mogelijk is. Nadien wordt
de stoel even gekanteld, kwestie dat de zwaartekracht ook een beetje
meehelpt. En daar lag ik dan, een beetje trillend en beseffend dat het
nu wel eens allemaal kon gebeuren, hopend dat dit inderdaad ook zo was.
'Je
mag er niet vanuit gaan dat je meteen van de eerste keer zwanger bent'
waarschuwde de gynaecoloog me 'maar je mag er ook niet vanuit gaan dat
je nog niet van de eerste keer zwanger kán zijn.' Met deze hoopvolle
woorden werd ik terug gekanteld. Naar mijn gevoel veel te vlug. Ik had
daar, als het zou helpen, gerust nog een paar uur willen liggen met de
voetjes omhoog. Maar dat heeft blijkbaar geen zin... de zwemmertjes
zijn op ongeveer 3 seconden waar ze moeten zijn. Tot slot legde de
dokter nog uit dat ik gewoon moet leven zoals anders, maar toch opletten
met alcohol, rauwe groenten, rauw vlees en de kattenbak.
Terug in de wachtzaal kreeg ik een dikke knuffel van de vriendin die mee was en liepen we nadien terug naar de auto.
'Zal ik de zetel platleggen?' vroeg ze me
'Ze
zeggen dat dit niet nodig is, maar ja...' En hup, de zetel werd
platgelegd. Eens thuis heb ik ook nog eens de rest van de dag in de
zetel plat gelegen, maar niet vooraleer ik eerst al mijn kaarsen had
aangestoken. Nu was het gewoon duimen en hopen. En dat moet ik nu nog
10 dagen doen! Het zullen nog een lange 10 dagen zijn. Waarom kan je
dat niet direct testen? Gewoon uit de behandelkamer komen en meteen
testen en bevestiging krijgen. Die twee weken in het ongewisse is écht
niets voor mij. Maar ik ga ervan uit dat ik gewoon al zwanger ben en
probeer mezelf zo goed mogelijk te verzorgen met vers eten en genoeg
rust, in de hoop dat mijn lichaam zo sterk genoeg is om dat vruchtje
door deze eerste moeilijke dagen te helpen. En ondertussen, blijf ik
toch kaarsen branden ook!
©, 2013, bam-to-be.blogspot.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten