Helaas...

Het is zover. Ik weet het zeker nu. De eerste poging is helaas mislukt. Ik ben (nog) niet zwanger. En het is ok, ik heb het aanvaard en richt me vol goede moed op de volgende inseminatie. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik mezelf een beetje verrast heb hierin.  Ik had gedacht, dat als ik nu definitief ging weten dat het niet gelukt was deze maand, ik het terug een pak moeilijker ging hebben.  Maar dat valt dus nog allemaal mee.  Ik heb het misschien al gehad, dat momentje van ‘Shit’ en ‘Waarom?’.  Of het komt misschien omdat mijn lichaam het zelf liet weten en ik geen antwoord wou afdwingen via een zwangerschapstest.  Want weet je wat het is met die tests?  Die geven hoop.  Die pompen adrenaline in je, waardoor je helemaal stijf staat van de stress op het moment dat je naar dat staafje tuurt.  Ze zijn een beetje zoals lottobiljetjes. Je weet wel dat het kopen van een lotje geen garantie geeft op winnen, maar toch krijg je onwillekeurig hoop. Eigenlijk koop je gewoon een teleurstelling, maar eentje dat netjes verpakt is in hoop.  Hetzelfde dus met die zwangerschapstests.  Toen ik dit weekend ontdekte dat mijn maandstonden er waren, had ik eerder een ‘Ach ja’ gevoel.  Ze zijn tenminste op tijd.  En hierdoor is dan ook een nieuwe cyclus aangebroken, en dus een nieuwe kans die eraan komt.  En ach… ik kan dat ietsiepietsie teleurstelling dat er zit, tenminste doorspoelen met een glaasje wijn.

De rollercoaster aan emoties van de voorbije twee weken heeft me ook meteen geleerd dat ik het toch een beetje zal moeten loslaten.  Dat ik gewoon geduld moet hebben en de dagen moet nemen zoals ze komen. Dat ik mijn leven moet leven zoals ik gewend ben en niet alles op pauze mag zetten omdat ik 'misschien wel zwanger kan zijn'.  Dit om mezelf de teleurstelling toch een beetje te besparen.  Deze cyclus ga ik na de inseminatie wel duimen en hopen, maar niet meer stressen, Googlen en testen.  Want (zo zeggen ze toch), eens je het loslaat en het niet meteen verwacht, dán ontdek je dat je zwanger bent.  Et voila mijn nieuw plan! 

Maar nu heb ik gemakkelijk spreken natuurlijk. Ik zit in die eerste twee weken van mijn cyclus. De weken waarin je een nieuwe kans krijgt en alles nog mogelijk is.  De volgende twee weken, deze na de eisprong, zijn heel wat moeilijker.  Dan zijn de teerlingen gegooid en rest er je niets meer dan afwachten.  Het is in die twee weken dat je geleidelijk aan, dag per dag, je verstand en je zenuwen een beetje verliest.  Laten we dus echt hopen dat ik voor mezelf sterk genoeg zal zijn om me niet te laten meeslepen.  Dat ik het positieve gevoel dat ik nu heb, gewoon kan vasthouden tijdens die weken na inseminatie.


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be