Ik ben een beetje teleurgesteld. En ook een ietsiepietsie gefrustreerd. Niet gewoon omwille van het feit dat het nog niet gelukt is. Tenslotte is de situatie nog ver van hopeloos, want 5 pogingen is zeker niet uitzonderlijk. Nee, ik ben een beetje ontdaan van hoe weinig begeleiding je eigenlijk krijgt. Als je aan het proces van ‘Bam-to-be’ begint, heb je meteen een heel aantal afspraken, je wordt gescreend en uiteindelijk goedgekeurd. Je denkt dan ook dat je nadien een professionele opvolging krijgt. Maar eigenlijk word je een beetje aan je lot overgelaten.
Ik vind het moeilijk dit te schrijven, het is zelfs moeilijk om het te zeggen of maar te denken. Want ik ben niet de persoon die vlug klaagt over service. Ik ben het soort persoon dat je in het slechtste restaurant ter wereld kan zetten en die, als men komt vragen of alles naar wens is, nog steeds zal knikken en zeggen ‘ja dank u’. Maar dit gevoel blijft toch een beetje knagen, vandaar dat het eruit moet. Eens je in dat traject terecht komt ben je echt een nummer. Je krijgt geen contactpersoon in de kliniek, iemand die je dossier persoonlijk kent of zo. Je krijgt een nummer waarnaar je kan sms’en, en waarop je laat weten welke dag je je menstruatie krijgt, en welke dag je ovuleert. Vervolgens krijg je een sms’je terug dat zegt om welk uur je mag komen. Ter plaatse zie je ook niemand, maar ga je rechtstreeks naar de wachtzaal, om vervolgens 10 minuten bij de gynaecoloog te zitten die de inseminatie uitvoert. Begrijp me niet verkeerd, deze man is zeer vriendelijk. Maar je kan toch moeilijk het idee van je afschudden dat dit voor hem routine is. Deze man doet een hele dag aan een stuk, week na week, jaar na jaar inseminaties. En dat is het dan ook. Hoeveel vrouwen passeren er zo op een maand? Het is normaal dat hij je niet meer herinnert als je er een maand later terugkomt. Het is alsof ze nog nét niet zeggen ‘tot de volgende keer!’, als je terug vertrekt. Ook nadien neemt de kliniek nooit contact met je op. Sorry, dat is niet helemaal correct. Je krijgt nog een factuur toegestuurd.
Nadat mijn maandstonden deze keer al na 9 dagen kwamen besloot ik opnieuw om wat opzoekingswerk te doen. Na ettelijke uren te overleggen met Google kwam ik tot de conclusie dat mijn luteale fase inderdaad te kort is en dat dit komt door een tekort aan progesteron. Hiervoor bestaat er een medicament dat je vaginaal moet opsteken, namelijk utrogestan. Maandag belde ik dus naar Gent. Na slechts 24 pogingen kreeg ik iemand aan de lijn. Ik legde mijn probleem uit aan de vroedvrouw. ‘Ja mevrouw, ik ben slechts een vroedvrouw, dit is iets wat de dokter moet beslissen.’ ‘Kan u dit vragen?’ ‘Ik zal een afspraak maken voor u… even kijken. Ja dit is mogelijk op zijn vroegst 17 april.’
En daar sta je dan. Met een afspraak 2 maanden later voor een probleem dat misschien nu al opgelost kan worden. Als ik gelijk heb, en ik heb inderdaad een progesteron-tekort, dan heeft het geen zin om zonder die medicatie een volgende inseminatie aan te vangen. Als de bevruchting al lukt, heeft dat vruchtje geen schijn van kans om zich in te nestelen. En het is nu net dit dat me frustreert. Ik besloot om verder te overleggen met Google en hoe meer ik te weten kwam (via medische websites, forums, blogs,…) hoe meer ik overtuigd was dat het inderdaad aan de progesteron ligt. Ik keek nog eens naar mijn bloedresultaten van poging 2, toen ik een vroege miskraam kreeg. Toen was mijn progesteronwaarde 6, dit zou op zijn minst 20 moeten zijn. Men kon toen zien dat ik een miskraam zou krijgen. Het stond er zwart op wit. En men zegt niets. Meer nog, men past ook de behandeling niet aan voor de volgende maand. Pas na 6 pogingen heb je een gesprek om de verdere behandeling te bespreken. En het is net dit feit dat me enorm frustreert. Ook mijn eigen gynaecoloog had dit in feite moeten zien. Ik zal dus volgende week, als ik mijn afspraak heb, hem hierover aanspreken.
Gelukkig heb ik 2 handen, en kan ik gerust mijn eigen handje vasthouden. Ik heb ook het geluk dat ik goede vrienden en een lieve familie heb die me gerust een handje uitlenen, of een schouder aanbieden.
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten