Er is iets niet juist...

Er is iets niet juist met deze cyclus. Ik voel het gewoon. Zaterdag zijn de maandstonden begonnen, maar heel op het gemak, weinig bloedverlies en geen krampen. Maandagochtend dacht ik al bijna dat ze gedaan waren. Tot in de namiddag. Toen kwamen ze op gang en met meer krampen dan normaal. Ook dinsdag en woensdag zette zich dit voort. Heel uitzonderlijk voor mij, want normaal gezien heb ik maar 3 dagen mijn regels. De pijn werd ondertussen ook altijd maar erger en erger. Bovendien was ik uitermate gevoelig. Het leek alsof de tranen constant klaarzaten en ze niet veel nodig hadden om te tevoorschijn te komen. Woensdagavond had ik toneelrepetitie. Het viel blijkbaar zo hard op dat ik zeer had, dat men mij naar huis stuurde.
Toen ik donderdag nog steeds zoveel zeer had besloot ik toch om mijn gynaecoloog terug te bellen, misschien dat hij me kon geruststellen. Want ik maakte me zorgen. Ik ken mijn lichaam ondertussen al wel een beetje, en ik wist gewoon dat er iets niet klopte.
‘Wanneer kan je komen?’ vroeg de gyn
‘Ik zit op mijn werk, dus vanavond pas, of anders morgenvroeg.’
‘Kom vanavond nog maar’
Dat was alleszins niet geruststellend. Buiten de pijn, werden ook de emoties me even te veel en kon ik de tranen niet meer bedwingen. Het was misschien beter om meteen naar huis te gaan zodat ik direct naar de gyn kon om te zien wat er juist was. De baas vond dit allesbehalve amusant, maar dit kon me nu echt niet schelen. Hij denkt ook alleen maar aan zichzelf, en nu denk ik eens aan mezelf.

Op weg naar huis blijven de tranen stromen. Wat is er toch met mij? Dit is toch niet van mijn gewoonte? Ik fris me nog even op vooraleer ik me in de wachtkamer zet. Ik had me de moeite kunnen besparen, want meer dan een ‘Gaat het niet, meiske?’ van de gyn had ik niet nodig om meteen terug in te storten. Ik wou dat ik rustiger kon zijn, sterker. Het was alsof ik mezelf niet meer was. Na een kort onderzoek sloot de gyn uit dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou zijn. Het was waarschijnlijk een vroegtijdige miskraam. Weeral. En ergens wist ik dit al, vandaar ook dat verdriet. Ik vraag hem hoe dit komt.
‘Dat weten we niet’ Ik vraag hem dan naar mijn progesteron en of die niet te laag is. Ik breng hem op de hoogte van al mijn opzoekingswerk.
‘Een luteale fase van 9 dagen is inderdaad wat kort’ besluit de gyn. ‘We zullen u wat geven om die te verlengen.’
‘Gaat u me utrogestan voorschrijven?’ vraag ik.  En zo krijg ik een voorschrift.
‘Dat is dan 60 euro.’ Spijtig dat ik zelf geen briefje mag schrijven, ik had me de moeite van de consultatie kunnen besparen.

De rest van de middag verloopt in een waas van opeenvolgende inzinkingen. Zo was er deze toen ik mij ging registreren om op spoed bloed te laten nemen. Gevolgd door de inzinking tijdens het bloed nemen zelf. Hoezeer ik ook probeer om 5 minuten lang mijn tranen in te houden, het lukt me niet. Uiteindelijk volg ik de raad van de meiden van het forum en ga naar mijn huisarts, waar ik weer in een huilbui uitbarst. ‘Ik kan niet mee-eeer’ snik ik. ‘Ik ben even oo-op. Het is allemaal zo moe-oeilijk’.
De dokter besluit om me een weekje thuis te houden. Om op krachten te komen.
‘Je zit onder de hormonen en hebt nu toch even rust nodig. Tijd om alles op een rij’tje te zetten en terug kracht op te doen.’
Van zodra ik besef dat ik een week niet moet stressen, een week kan uitrusten, een week niet hoef te pendelen en een week me niet hoef te haasten van de ene afspraak naar de andere, valt er een pak van men schouders. Ik heb inderdaad even rust nodig. Want met een gestresst en oververmoeid, hormonaal lichaam zal het zeker niet lukken.

’s Avonds bel ik nog naar mijn gynaecoloog voor de uitslag van mijn bloed.
‘Volgens je progesteron zit je nu op het einde van je cyclus’ deelt hij mee
‘Maar ik heb al 6 dagen bloedverlies, is de eerste dag helder bloed niet dag 1 van je cyclus?’
‘Ja normaal gezien wel, maar volgens je hormonen ben je nu op het einde’
‘Hoe komt dit dan?’
‘Dat weten we niet.’
Zoals ik al zei… er is iets niet juist.

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be