Het gesprek

Een hele week keek ik uit naar ‘het gesprek’, mijn afspraak met de gynaecologe van UZ Gent waarin ik eindelijk meer informatie over de ivf-procedure zou krijgen en waarin ik toch wat meer zicht zou hebben op de toekomst en wat er me te wachten staat.  Ik was dus al redelijk zenuwachtig toen ik eindelijk, na 2 uur wachten in de wachtzaal, naar binnen mocht.

De gynaecologe keek nog eens naar mijn dossier en telde de aantal mislukte pogingen op.
‘Negen keer... we hebben de natuur nu wel genoeg kansen gegeven he’ begint ze.
‘Ik denk dat het nu misschien eerst aangewezen is om eens verder te onderzoeken wat het probleem zou kunnen zijn.’ Gaat ze verder. ‘Ik stel voor  om een diagnostische laparoscopie te doen, dat is een kijkoperatie waarbij we een goed zicht hebben op de eileiders, eierstokken en baarmoeder.’
Mijn gedachten raceten aan me voorbij. Het is dan proberen te bevatten wat het allemaal inhoudt, welke vragen je wil stellen en hoe het juist allemaal verder gaat. Ik wou eigenlijk vooral weten ‘wanneer?’ Wanneer zal die operatie zijn? Wanneer kan ik dan starten met ivf? Zal ik nog op reis kunnen gaan of is de timing niet goed?  Helaas houdt de gynaecologe zich niet bezig met de praktische afspraken, dat doe je nadien bij de vroedvrouw.  Bij de gyn krijg je vooral de informatie over wat de operatie zelf zal inhouden, toch ook niet onbelangrijk.

‘We zullen 3 kleine sneetjes maken, uiteraard ben je onder volledige narcose tijdens de operatie, die ongeveer een half uurtje zal duren.’ We zullen eerst een gas in je buikholte inbrengen, waardoor deze opblaast en we hierdoor meer werkruimte krijgen. Zo kunnen we heel goed de vorm van je baarmoeder bekijken, dit gebeurt door een camera’tje  in te brengen. Zien we dan een klein probleem, zoals wat verklevingen of endometriose, dan kunnen we dat ook al meteen oplossen. Is er echter een groter probleem, zoals een tussenschot of poliepjes, dan zal er een tweede operatie gepland moeten worden.’
Pfffff nog langer wachten met alles... dat was mijn eerste gedachte.  Ondertussen sta ik er al anders tegenover, ik ben wel blij dat men eens op onderzoek gaat, en dat ik niet zomaar aan ivf begin zonder dat men weet wat het probleem nu eigenlijk is.
‘Eigenlijk moet je hopen op een klein probleem’ krijg ik te horen ‘dat wordt dan meteen opgelost en zo weet je ook waarom het daarvoor niet wou lukken’.  Dat is uiteraard het ideale scenario. Ik ben vooral bang dat men na de operatie zal zeggen dat het nooit zal lukken, zelfs niet met ivf. Of dat ze zeggen dat alles in orde is, want dan val ik in de categorie ‘onverklaarbaar onvruchtbaar’, en dat  is geen aangenaam hokje, eentje waar je je ook moeilijk bij kan neerleggen denk ik.

En na de operatie? Dan wordt het zowiezo ivf, ook al is er een klein probleem dat opgelost is. En hiervoor ben ik ook wel blij want mijn geloof in iui is er niet meer.  Vervolgens kreeg ik al wat meer informatie over ivf. Algemene informatie want mijn echt ivf-gesprek is pas in september, na de operatie.  Maar ik kreeg wel te horen over de  40 % slaagkans per keer, wat toch een positief einde van het gesprek was.

Eenmaal buiten moest ik nog even langs de vroedvrouw. Daar planden we de operatie. Deze zal doorgaan op 21 augustus, de week na mijn verlof. Mijn eerste gedachte was mijn verlof uit te stellen, maar ik heb uiteindelijk toch beslist dit niet te doen. Ik ben namelijk echt eens toe aan verlof, en enkel thuis zijn om te herstellen van een operatie is niet in verlof zijn.  Bovendien zei zowel de vroedvrouw als de gyn, dat als ik op reis wou, dat ik dit best deed voor de operatie. Nadien mag ik namelijk niet vliegen, en moet ik ook oppassen met water en zand.   Eerst op reis dus, om zo ontspannen naar de operatietafel te gaan, waar we (vreemd genoeg) hopen op een klein probleempje! 

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be