Het
hele gesprek, waarbij werd meegedeeld dat men zal overgaan tot een kijkoperatie
en waarbij ik ook al de basisinformatie voor de komende ivf-pogingen
kreeg, moest ik toch even laten bezinken. Op het moment dat je daar bij de
dokter zit weet je nog niet goed wat het allemaal inhoudt en ben je vooral
bezig met hoe dat praktisch allemaal in zijn werk zal gaan. Met andere woorden ‘hoe
regel ik dat nu alweer op het werk’.
Eens
thuis speelde ik het hele gesprek nog eens in mijn hoofd af en bekeek ik de meegekregen
informatie wat nauwkeuriger. Voor de
operatie heb ik een kaftje meegekregen met daarin een toestemmingsformulier,
een medische vragenlijst en een informatieboekje. In dat boekje staat al de praktische informatie, een plannetje van uz Gent, een plannetje van de dagkliniek, de uitleg over de narcose, wat je mag en moet meebrengen enzoverder... Pas bij het lezen van het boekje begint het allemaal door te dringen en komen er wat meer vragen. Het leek allemaal bijna te simpel te gaan. De datum staat vast, en de dag voordien zal men mij bellen met het juiste uur. That's it? Moet ik niets anders regelen? Dat kan bijna niet. Maar toch is het 'zo simpel'. Gelukkig nog dat de administratie hiervan zeer beperkt is.
Wat de ivf betreft heb ik echter al wel wat administratie. Zo heb ik mijn kaft al gekregen, de kaft die ik telkens ik naar Gent ga moet meenemen. In de kaft moet je al je papieren bijhouden en zal ik ook mijn persoonlijk behandelingsschema in terugvinden. Maar zover is het nog niet, eerst moet ik toelating geven. Toelating voor ivf, voor icsi, voor het invriezen van bevruchte ei'tjes. En dan de vragen waarop UZ Gent een antwoord wil... wat moet er met mijn bevruchte, ingevroren eitjes gebeuren moest er mij iets overkomen? En wat mag/moet met het restmateriaal (niet bevruchte eitjes, follikelvocht...) gebeuren? Wil ik dat men dit vernietigt? Of wil ik het schenken aan de wetenschap?
De volgende ochtend ben ik al om 6 uur wakker. En ik kan de slaap niet meer vinden. Tranen bengelen over mijn wangen terwijl mijn gedachten proberen te bevatten wat er gebeurt. Ik speel doemscenario's af. Wat als men mij na de operatie zegt dat ik nooit zwanger zal kunnen worden? Wat als tijdens de ivf blijkt dat ik geen eitjes produceer maar gewoon lege follikels? En als ik denk aan al die toelatingen voor de ingevroren eitjes dringt het besef tot mij door dat dit BEVRUCHTE eitjes zijn, dus in principe leven. Daarom dat ze vragen om deze op te nemen in je testament. Ik kan mijn gedachten maar niet uitzetten, en de tranen willen ook niet stoppen als ik het hen vraag. Ik besef dat ik echt eens iets moet doen aan die huilbuien, alleen weet ik niet goed wat.
Ondertussen zijn we weer enkele dagen verder, en ik mag met enige trots zeggen dat er geen enkele huilbui meer geweest is. Blijkbaar had ik enkel wat tijd nodig om alles te verwerken, en nu dat gebeurd is ben ik terug mijn vrolijke zelf. Ik heb er een leuk weekend opzitten en kijk positief naar de toekomst. Ik ben dan ook actief bezig om deze zo rooskleurig te maken. Ik mag op een tweede gesprek voor een leuke job, en moest ik deze hebben, dan valt er al een hele last van mijn schouders. En ik ben ervan overtuigd dat als die last weg is, dat al de rest vanzelf zal volgen!
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
Wat de ivf betreft heb ik echter al wel wat administratie. Zo heb ik mijn kaft al gekregen, de kaft die ik telkens ik naar Gent ga moet meenemen. In de kaft moet je al je papieren bijhouden en zal ik ook mijn persoonlijk behandelingsschema in terugvinden. Maar zover is het nog niet, eerst moet ik toelating geven. Toelating voor ivf, voor icsi, voor het invriezen van bevruchte ei'tjes. En dan de vragen waarop UZ Gent een antwoord wil... wat moet er met mijn bevruchte, ingevroren eitjes gebeuren moest er mij iets overkomen? En wat mag/moet met het restmateriaal (niet bevruchte eitjes, follikelvocht...) gebeuren? Wil ik dat men dit vernietigt? Of wil ik het schenken aan de wetenschap?
De volgende ochtend ben ik al om 6 uur wakker. En ik kan de slaap niet meer vinden. Tranen bengelen over mijn wangen terwijl mijn gedachten proberen te bevatten wat er gebeurt. Ik speel doemscenario's af. Wat als men mij na de operatie zegt dat ik nooit zwanger zal kunnen worden? Wat als tijdens de ivf blijkt dat ik geen eitjes produceer maar gewoon lege follikels? En als ik denk aan al die toelatingen voor de ingevroren eitjes dringt het besef tot mij door dat dit BEVRUCHTE eitjes zijn, dus in principe leven. Daarom dat ze vragen om deze op te nemen in je testament. Ik kan mijn gedachten maar niet uitzetten, en de tranen willen ook niet stoppen als ik het hen vraag. Ik besef dat ik echt eens iets moet doen aan die huilbuien, alleen weet ik niet goed wat.
Ondertussen zijn we weer enkele dagen verder, en ik mag met enige trots zeggen dat er geen enkele huilbui meer geweest is. Blijkbaar had ik enkel wat tijd nodig om alles te verwerken, en nu dat gebeurd is ben ik terug mijn vrolijke zelf. Ik heb er een leuk weekend opzitten en kijk positief naar de toekomst. Ik ben dan ook actief bezig om deze zo rooskleurig te maken. Ik mag op een tweede gesprek voor een leuke job, en moest ik deze hebben, dan valt er al een hele last van mijn schouders. En ik ben ervan overtuigd dat als die last weg is, dat al de rest vanzelf zal volgen!
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten