Huilen bij vreemden

Ik loop nogal emotioneel deze week. De ‘schok’ dat het ivf zal worden is toch wat groter dan ik op voorhand had gedacht.En alhoewel ik daar redelijk praktisch tegenover sta en ik wel degelijk besef hoeveel meer kansen ik nu zal hebben, toch is mijn hartje een beetje bang voor wat zal komen, en dat uit zich in zo nu en dan een huilbui.  Een ongecontroleerde, ongeplande en zeer hevige huilbui. Het lijkt wel alsof alle teleurstellingen die zich gedurende een heel jaar hebben opgestapeld er in één keer terug uit komen.

Dat zal wel normaal zijn, denk ik. En het is goed dat ik niet alles opkrop en het er af en toe uitlaat. Het is alleen.... ik kies niet waar ik de emoties loslaat.  Ik kan een hele avond in gezelschap zijn met mijn familie en ik laat geen traan. Ik leg uit wat ivf juist is aan de moemoe die me verward  en onbegrijpend aankijkt en zegt ‘en gij denkt dat dat ga lukken?’, en ik voel niets. Ik ben een avond in gezelschap met de liefste vrienden en vriendinnen voor mijn verjaardag te vieren. Ze zijn allemaal zelf wat geëmotioneerd dat het nu nog steeds niet gelukt is, maar bij mij komt er op dat moment geen emotie aan te pas. Ik ga uitgebreid lunchen met 2 vriendinnen, en ik ben zo sterk als maar kan. En dan kom ik bij iemand die ik totaal niet ken, nog nooit gezien heb, en ze zijn daar. De sluizen worden opengezet.

Dit gebeurde bijvoorbeeld vorige week bij mijn ziekenfonds, waar ik de goedkeuring voor ivf moest halen. Midden mijn zin waren daar de tranen, volkomen onverwacht want ik was voordien niet triestig of emo, maar ze waren daar en ik kon ze niet stoppen. Dan maar snotteren terwijl je 'sorry' blijft mompelen. Gisteren had ik zo een huilbui in het reisbureau. Ik heb namelijk beslist om, als het enigszins mogelijk is, op reis te gaan. Ik heb echt eens nood aan vakantie, aan zalig niets doen in de zon, mijn gedachten even vrij maken en batterijtjes opladen vooraleer ik aan dit volgende avontuur begin. Dus ik ging naar het reisbureau om te kijken wat men mij kon voorstellen. En ik begon te huilen. En nee, niet zo een klein traantje wegpinken he. Maar echt snotteren, luidop huilen met zoveel tranen dat de (licht geschokte) dame in het reisbureau me zakdoekjes moest geven. Het lijkt wel alsof de tranen er telkens uitkomen op het moment dat ze niet mogen, op het moment dat ik sterk probeer te zijn. En op andere momenten, als ik best even zou mogen huilen, dan zeggen de tranen ‘oh maar ’t is niet nodig hoor, we zitten goed’

Nu ja, ook al zijn deze momenten best wel schaamtelijk, ze brengen ook een voordeel met zich mee. Men is zo geschokt, dat men direct probeert te helpen.
‘Ik moet morgen toevallig op het hoofdkantoor zijn’ zei de dame van het ziekenfonds ‘ik neem je formulier mee en zorg persoonlijk voor die goedkeuring. Binnen de week heb je ze in je bus.’
De dame in het reisbureau nam dan weer mijn handen vast en zei vastberaden ‘we gaan een reis zoeken voor jou, al is het maar voor een paar dagen, we zullen iets vinden voor je!’ 
Ik moet eerlijk zeggen dat ik toen toch ineens mee geprofiteerd heb van de situatie door te antwoorden
‘Dankuwel... en liefst niet te duur want al mijn geld gaat naar snif snif snif....’
‘Ik begrijp het, we zorgen ervoor’ gaat de dame verder.

Eenmaal thuisgekomen kon ik eigenlijk best lachen met het hele reisbureau-tafereel. Maar op het moment dat je daar bent en je krijgt een huilbui bij een compleet vreemde voel je je echt verloren. Je schaamt je voor dit openlijk vertoon van emoties, en ook een beetje voor het snot dat je luid in je zakdoek wegblaast aan iemands bureau. Maar je kan jezelf niet tegenhouden. Sterker nog, hoe meer je dit probeert, hoe erger het wordt. Ondertussen zijn er geen tranen meer geweest, wel zenuwen en vragen. Donderdag is mijn ivf gesprek en tot dan weet ik echt niet hoe het voor mij persoonlijk in zijn werk zal gaan, en hoe de rest van mijn zomer er zal uitzien. Maar 1 ding staat vast. Ik zal toch enkele dagen op reis gaan, eens volledig alles loslaten, genieten en luieren en zonne-energie op doen. En met dit in het vooruitzicht verschijnt er dan toch telkens een lach op mijn gezicht.

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be